Сместена точно на средината на источната граница на Македонија, оваа планина скромно ја чува својата раскошна убавина. Неправедно можеби, дури и локалните планинари кои гравитираат во овој регион, малку за неа зборуваат. А толку е убава и питома.
Тргнавме рано и стартувавме со интензивно темпо. Не чекаа скоро 22 км во двата правци.
Патиштата низ Македонија, некогаш без план ќе ве донесат до места, во кои доаѓате случајно, а откривате историја. Така едно кружење низ патиштата во Пелагонија, случајно не однесе до селото кое е сместено во најоддалечениот агол на оваа котлина, во Небрегово.
Тука е роден корифејот на нашиот јазик, напаѓан и воздигнуван, интеграциски автор, кој ги поврза вековите за македонскиот јазик на најубав начин, тој уметник на зборот…. Блаже Конески.
До Небрегово од Прилеп има 20км. Патот е асфалтен и е релативно нов, иако е тесен за разминување. Селото лежи на јужното подножје на планината Бабуна, во еден ридест предел на надморска височина од 700 м.
Зборовите кои не се запишани, не можат да се читаат и умираат со луѓето.
Ако никој не ги запише, ќе потонат во ништожност.
Само времето е постаро од зборовите…
Вака некако би го започнале текстот посветен на едно село, во кое според пописот во 2002 година имало 10 жители, а денес има според кажувањата само 1. Ние не сретнавме ниту еден.
Какви зборови да запише тој еден жител и кои луѓе би ги читале?
Овде времето не е постаро од зборовите, овде времето запрело одамна.
Планината Кораб, уште со своето име повикува на мистерија и љубопитност.
Таа е јужниот побратим на познатата и поголема по површина, Шар Планина.
А фактите говорат дека Кораб е највисоката планина и во Македонија и во соседна Албанија.
Првата средба со Кораб е впечатлива. Тој е монолитен и висок.
Пејзажот е груб уште при завртувањето на макадамот кон селата Ничипур и Бродец, кон караулата Стрезимир. Патот води низ живописен кањон на една од притоките на реката Радика.
Штотуку се разденува, пред нас е ведар ден, што наговестува величенствен ден на планината која толку ја посакувавме.
Ќе писне гајдата, ќе р’ска тапанот, ќе се чуе кавалот, ќе се разлее “Отидов село Долнени”….
А, ние во Долнени дојдовме сосем случајно.
Трагавме по осамената смерка од последната сцена на “Пред дождот” и промашувајќи го вртењето кон Мажурани, заминавме за селото од каде потекнува Пеце Атанасоски – играорец и инструменталист, светски познат гајдаџија и еден од најпродуктивните собирачи на народни песни и ора во Македонија.
Иако долго време се наоѓаше на нашата мапа, чекавме убава прилика за навистина да го изуживаме. Се додека не одите таму, не знаете точно што ве очекува. И сигурно ќе ги надмине и вашите најоптимистички очекувања. Дали со својата местоположба, можеби со своето минато, десетиците приказни и легенди, а во секој случај со неговата архитектура.
Има едно убаво чувство, поврзано со искачувањето на планините.
И не е поврзано со часовите поминати таму.
Туку, зборуваме за она необјасниво чувство кое ве преплавува кога ќе се вратите на местото од каде што тргнавте, после целата одисеја.
Во главата започнуваат да се редат впечатоците. И тоа знае да трае со денови, а некогаш било присутно со недели.
Буквално, до вашето следно искачување. Чувство, кое создава зависност од која тешко ќе се одвикнете.
Нешто, налик на планинска анестезија….заробеност во импресиите од искачувањето.
А, зошто да се одвикнеме?
Кога ние таа зависност ја сакаме.
„Што ни вреди што сме храбри на меч
Кога не знаеме ваков да делкаме камен
Каменот не можеш да го изместиш
Од неговото човечки засечено лежиште“
Еден мал сегмент од поезијата на величенствениот Богомил Ѓузел, прави ехо во главата кога чамецот со пента го сечи мирното езеро на пат кон островот Голем Град.
Каква мистичност носи најголемиот остров кој го има Македонија?
Најголем е, но не е единствен како што пишуваат некаде. Наводно Македонија има десет острови по реки и по некои вештачки езера.