Љубица Ангелковa

Без разлика колку и какви уметници се родиле низ годините во светот, никој не успеал да биде подобар од најголемиот уметник, иако многу се обиделе да го копираат.

А тоа е природата.

Со сите свои творби.

Една таква творба оставила во близина на селото Куклица, кратовско, познато како Камени Кукли.

Сонцето на хоризонтот беше искосено. Играа сенки на нашите лица од него, додека возевме кон демирхисарскиот крај.

Пролет беше, идеално време за овој питом предел кој секогаш не пречекува во некој заспан мир.

Сакавме да го постиме селото Журче, кое асоцира на учењето на буквата Ж во читанката, имаше една приказна за една жирафа и една желка од селото Журче.

Никогаш не разбравме зошто е таа жирафа во текстот…кога можеше да биде и жаба, ако се целеше кон збор на буквата Ж. Жирафи во Журче нема, но жаби и желки има.

И додека ние како деца преку Журче ја учевме буквата Ж, денес тука нема доволно деца за училиштето да биде живо и во весел жагор.

Но, има некои деца кои упорно од патоказот за селото гребат делови од првата буква, за знакот да зборува нешто друго. И упорно да се фотографира.

„Кога  Бог давал, давал и не престанал“, вели една македонска поговорка.

Така наједноставно можеме да го опишеме Маловиште.

Единственото село кое се наоѓа во националниот парк Пелистер.

Извишено на 1170 мнв, гордост на Власите, порано броејќи жители во илјадници, но сега тешко дека има и сто. 

Убавината се задржала, иако луѓето си заминале.

Доаѓаат повремено, за празници, викенди, слави.

Доаѓаат за Св. Петка, празник на црквата изградена во центарот на самото село, некаде во XIX век, на темелите на постара црква.

Се берат и за празникот Св. Ана, име на манастирот која се наоѓа на четириесеттина минути пешачење оттука. 

И повторно се враќаме во нашето омилено Мариово.

Тоа е исто како одење во омилениот ресторан. Колку и да сакаш да промениш нешто, на крај сепак  доаѓаш тука, зошто создаваат гурманлоци по твој вкус. А нив не можеш и не сакаш да ги пробаш наеднаш. Сакаш да ги густираш еден по еден. Си оставаш по нешто за некој друг ден, за некој викенд или за специјален повод.

Така и со Мариово.

Не се искусува наеднаш. Поинаку е во есен, поинаку во пролет и лето. Различно е ако допатуваш со кола или на точак.

Еден карактер си има прилепскиот дел, друг тиквешкиот, а трет битолскиот.

Епа дојде редот за овој третиот.

И така тргнавме.

Колку стари мостови има низ Македонија?

Не знаеме точен број, но знаеме дека мостовите градени во некои минати векови имале симболика на важност за која треба и денес да размислуваме.

Ја нарекуваа последната станица на возот.

Така било во некогашна Југославија кога Битола била поврзана со директен воз до Љубљана кој сообраќал со децении и претставувала најдолгата директна линија на некогашната југословенска железница. Освен таа линија, овој град на југот бил со интензивен железнички сообраќај на повеќе релации и многубројни возови дневно.

И денес Битола е последната станица на возот, но само на  ретките возови кои сообраќат ДО и ОД Битола.

А некогаш, не била последна станица, била поврзана со северните точки на Балканот и Европа, но и со Солун и Истанбул.

Факт кој мора да го признаеме е дека освојувачите ни изградиле повеќе пруги, отколку ние самите.