Теренот е прегледен, за неколку часови се пристигнува до ненадминатиот видиковец кај првата разрушена караула, чиста магија на просторот, која дава драматичност на фотографиите од ова наше искачување.
Совршени 8 часови на Осоговските Планини, во тоа непрегледно зеленило, како во пролетна прерија, а лето е, во ек на пандемијата, каде што планините се безбедно засолниште. После впивање на оваа убавина од самиот врв, каде што ја следевме играта на сонцето и облаците, не ни преостана ништо друго, освен во лесен ритам да се спуштиме долу, по истите патеки, во една пријатна летна топлина. пред да настапи олујата.
Вредеше што поранивме. Неколку часови подоцна следеше летно невреме пратено со громови по врвовите кои тој ден ние мирно ги искачивме.
Можеби изгледа скромна вегетацијата на Осоговски, заради отсуството на дрва, но тие бескрајни зелени површини и ситни цветови во нежни бои, само се доказ какво е летото и во каква сатурација е природата на таа полна светлина.
Заклучок: Посетивме уште едно нестварно парче на истокот од Македонија, скриено катче далеку од радарот на популарните планини. После Малешевијата и сега Осоговскиот предел, правиме една убава спојка која има свое ехо низ крајот и гласи “Ќе се вратиме пак” ова лето да го заокружиме со уште две планини лакот кој си го замисливме.
