Mountains

За многумина кои живеат во југоисточниот регион на Македонија, Кожуф е една врста на онаа своевидна  и прва лична средба со вистинската планина. И ако се новајлии во планинарењето, веројатно прв врв кој ќе им биде предложен за искачување е Чичи Каја. 

Тоа е врв со скромна височина од 1.767м.н.в. и омилен кај многумина планинари, заради неговата централна поставеност на планината, па оттаму можат да скокнат и до некој друг врв, за да ја задоволат својата глад во што повеќе изминати педи од својата омилена планина.

Помеѓу минатогодишните снегови и овие кои сега доаѓаат, на оваа планина живеат луѓе.
Пасиштата се нивното место. Место на кое се храни стоката, за тие да имаат полесна зима. 

Јабланица е една интересна приказна.
И се навраќаме во неколку годишни времиња.
Овој пат им ја посветуваме на луѓето кои тука живеат. И на кои планината им е дом. 

Вториот ден од Новата 2021 Година сакавме да го посветиме на највисокиот врв на нашата омилена Галичица, врвот Кота (2.265 м.н.в.)

Зимските акции се сериозна работа.  
Од опрема: камашни, дерези, стапови, слоевита облека, термоси со чаеви. 

Од физичка подготвеност: добра кондиција.

Од информации: сѐ од нет, но и пријатели планинари од овој крај, од кои претходниот ден дознаваме дека на искачувањето не очекуваат наноси на снег, но сѐ уште покривката не е дебела.
Прогнозата која прецизно ја следиме ние, а и по информациите од локалците ни најавува совршен ден. 

Колкупати сме биле изненадени од точки низ Македонија, кои за нас биле непознати….и колкупати таа средба со такви трагања отворила нестварни пејзажи кои потсетуваат на некои места по оваа планета, кои сме имале среќа да ги посетиме или пак преку фотографии да ги отсонуваме. 

Нашите трагања низ Македонија започнаа во еден октомври 2018, спонтано на Илинска Планина. Блогот, како идеја со име и концепт се роди на едно, како сон уживачко пешачење, до Манастирот Трескавец во Февруари 2019. А го започнавме официјално , дури 11 месеци подоцна, на 19 Јануари, оваа 2020.

Во нашите сеќавања има спомени од многу наши откривања на Македонија, имаме стотици албуми со илјадници фотографии и бескрајно многу напишани редови кои се преточени во овој блог, пред очите и сега ни излегуваат сите планини и врвови, сите места и личности кои на ова патување сме ги сретнале. Како да се случиле вчера….

Ова неколкумесечно присуство во виртуелниот простор насоцијалните медиуми, остави впечаток на тимот позади SKOPSKO SMOOTH и одлучија да направат кампања заедно со No Man’s Land. Ни звучеше како предизвик, но и како миг да покажеме дека не значи комерцијализација овојспој, туку синергија на две нешта кои будат убавинешта….едната свежина, другата патувачки сонувања од овојнаш близок географски круг. Ова е последна објава од оваанаша драга соработка, за процесот во кој тие размислуваа а ние инспириравме.

Стрижак не е највисокиот врв на Јабланица. Ниту е меѓу најтешките кои сме ги искачиле. Сепак, тој е нејзиниот најмаркантен врв, но и еден од највпечатливите во Македонија. 

Кога ќе стигнете до неговото подножје, стои исправен пред вас и ретко кој може да одолее на неговата убавина и импозантност. Тој е гордоста на Лабуниште, но исто така и на Подгорци.

Ако веќе расчистивме дека сите планини се убави, тогаш има едни кои ви лежат поблиску до срцето, од други. За нас таква е Кожуф, па не е чудно што и се навраќаме по четврти пат. Гевгеличани се толку навикнати на жешкото време, што среде лето, кога температурите во градот лабаво го надминуваат четириесеттиот степен, доаѓаат да се „ладат“ на Кожуф, каде температурата надминува триесет степени, а сонцето пече на голите планински предели.

Ние одлучивме да ги прескокнеме „топлите“ месеци, но оваа планина ни беше наш прв септемвриски предизвик. Изборот, овој пат падна на врвот Мала Рупа и нејзините 2004 метри надморска висина.

Повторно сме на Галичица. Колку повеќе се движите на некоја планина, толку повеќе сакате да ги откриете сите нејзини тајни. Да ги искачите сите врвови, да ги научите сите преданија и легенди, да ја доживеете во секое годишно време и секое доба од денот.
Затоа планините се волшебни и затоа секое одење е различно од претходното, дури и да се движите постојано по една иста патека.

Беше рана есен, можеби најидеалното време за посета на Галичица. Инспирирани од патеката наречена „Летница трејл“, како дел од „Охрид Ултра Трејл“, решивме да ја поминеме оваа рута, но сами, без брзање и без натпревар.

Во непосредна близина на Прилеп, се наоѓа Топташ, како ридест дел од северозападната страна на Селечка Планина опкружен со камени формации со различни форми, кои на пределот му даваат доза на драматика.

За Топташ се заинтересиравме после една убава фотографија, објавена од еден маунтбајкер кој зборува за познатата даунхил трка која токму таму се случува.

На оваа височина има различни форми на карпи, кои како по правило да повикуваат на усни преданија за нивното создавање.

Сместена точно на средината на источната граница на Македонија, оваа планина скромно ја чува својата раскошна убавина. Неправедно можеби, дури и локалните планинари кои гравитираат во овој регион, малку за неа зборуваат. А толку е убава и питома.

Тргнавме рано и стартувавме со интензивно темпо. Не чекаа скоро 22 км во двата правци.

Планината Кораб, уште со своето име повикува на мистерија и љубопитност.

Таа е јужниот побратим на познатата и поголема по површина, Шар Планина. 

А фактите говорат дека Кораб е највисоката планина и во Македонија и во соседна Албанија. 

Првата средба со Кораб е впечатлива. Тој е монолитен и висок. 

Пејзажот е груб уште при завртувањето на макадамот кон селата Ничипур и Бродец, кон караулата Стрезимир. Патот води низ живописен кањон на една од притоките на реката Радика. 

Штотуку се разденува, пред нас е ведар ден, што наговестува величенствен ден на планината која толку ја посакувавме.