Првата варијанта за потеклото на името „Галичник“ вели дека тоа е изведено од името на реката Галик која тече близу до Солун. Втората варијанта вели дека тоа е наречено Галичник по големиот број на „диви кокошки“ – галици, кои живееле на месноста над сегашната црква Св. Петар и Павле, која има јужна диспозиција.
Неимарите и архитектите од Галичник – им подарија драгоцени архитектонски објекти и структури на Македонија, па и на светот.
Галичката архитектура не се одликува со монументалност и со сјај, напротив, таа е скромна и искрена.
Но, она што ја прави посебна е претопот кој архитектурата го прави со пејзажот, нешто што го има во јапонските градини со храмови, хармонија која не може секој градител да ја постигне. Тоа се вонземски мајстории, за кои не се учи во книгите.
Но, кога зборуваме што тие градители им дадоа на светот, наидовме на податоци кои гласат вака:
“Ѕидарите и каменорезбарите од Галичник работеле на палатите во Версај, на мостовите во Будимпешта, на катедралата „Свети Стефан“, на големите хотели што гледаат кон Неаполскиот Залив, на кралските палати во Белград и во Букурешт, на мормонскиот храм во Јута, на Емпаер стејт билдинг на Менхетн…”
Во минатото Галичник бил населба со 700 куќи и со 5.000 жители. Денешната панорама, само потсетува на населба во која некогаш имало многу живот. Записите велат дека денес има мал број сочувани куќи кои се уште зрачат со енергија која едноствано не може да се опише со зборови.
Галичник е бајковита приказна.
Славен по својата свадба на Петровден.
По овците во неброени стада, по најубавото сирење и кашкавал, по резбите, по градбите, по песните….
Некоја необична раскрсница.
На која повторно и повторно животот и се враќа и тогаш кога мислиме дека го заборавила.
Во Галичник доаѓаш за да разговараш со себеси.
За да си поставиш прашања кои никогаш не си би ги поставил себеси.
Таа тишина создава вакуум, кој ти ги бистри мислите за да започнеш свој монолог во кој ќе признаеш дека можеби ова е последната релеквија на Македонија.
