Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wordpress-seo domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/nomayisn/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114 Љубица Ангелковa, Author at No Man's Land - Page 10 of 15
Убавината на Галичица е во нејзините невидливи микропростори и врвови кои не се звучни како Магаро, но пружаат погледи на двете езера кои одземаат здив.
Нашата посеветеност на оваа планина ќе биде очигледна, а тоа е да се искачеме на секој нејзин врв.
Како би ги поврзале познатиот монтипајтоновец Мајкл Палин и нашиот Милчо Манчевски?
Одговорот е уште поневеројатен од самото прашање, затоа што точката која ги поврзува е волшебниот манастир Трескавец. Едниот, после завршувањето на кариерата со легендарната англиска трупа Монти Пајтон, се посветил на обиколување на светот и откривање на неговите скриени убавини. Па така, во својата книга „Пат околу светот за 80 дена“, неколку страни посветил и на Македонија и тоа само на две места. Едното е Охрид, а другото Трескавец. Истата магија на овој манастир ја почувствувал и нашиот режисер Манчевски, доловена уште во првите кадри на неговото монументално дело „Пред Дождот“.
Преданијата добро паметат, што се случило во еден одамна минат век, кога дел од Мијаците од Западниот дел на Македонија, се преселија во срцето на Брсјачкиот крај, формирајќи го селото Железнец.
Таа преселба значела нов живот за нив, но и создавање на нова наслеба која на почеток била лоцирана на висоравнината, како идеална локација за пасење на нивната стока, но заради стравот од напади и уништување на не толку расположени орди, се дислоцирале во клусирата во која извираат трите извори на Црна Река. Така биле скриени од туѓите каравани, а истовремено богати со вода. Пасиштата на висоравнината им останале сопственост, а и некои штали до денес, како спомен на нивното доаѓање во демирхисарскиот крај.
Името на планината Лопушник, која е всушност јужниот крак на убавата Бистра, секогаш ќе асоцира на крвта која се леела низ една полјана, исто како што се топат снеговите во пролет.
Во тој тесен појас, помеѓу мали, но бројни карпи кои стрчат како рани, се одиграла историја.
Животот на оваа планина и на една нејзина полјана го загуби Кочо Рацин. Основоположникот на македонската современа литература.
“Ајде слушај слушај, калеш бре Анѓо…” , само не би продолжиле со “што тамбурата свири”, туку со фактот што куќата на човекот кој инспириран од оваа македонска народна песна го напиша романот “Калеш Анѓа”, а неговата родна куќа, денес од негрижа е скоро целосно распадната.
Тажно е да не сочуваме евидентен спомен од големиот Стале Попов, македонски писател од постарата генерација.
Крајот на летото го имавме оставено за истокот. Таму есента подоцна доаѓа, а и тие планини ни останаа неистражени. Немавме поим каква авантура не’ чека тоа септемвриско утро, но претходната вечер падна конечната одлука, дека наредниот ден ќе биде за Плачковица и нејзиниот убавец Лисец.
Споменикот Македоним, подоцна преименуван во Илинден лоциран во Крушево, во последните месеци два пати се најде во фокусот, невообичаено и како асоцијација на настани кои немаат врска со историјата.
Првиот пат како елемент во футуристичкиот дизајн на романскиот студент по индустриски дизајн Алекс Барбу, а вториот пат како асоцијација на изгледот на Covid-19 вирусот, како шега “предисториски доказ” за постоењето на вирусот во Македонија, па ги прошета социјалните медиуми локално, па и на популарниот Славорум.
И можеби, инспирирани од овие два поттици, добар момент да се навратиме на ова ремек дело од архитектурата кое не излегува од мода.
Зимски сцени ви пренесуваме од нашата посета, а влезот внатре, очекувано заради пандемијата со вирусот , невозможен…па ќе си го оставиме за некој друг пат.